Από το 3.300 π.Χ. , μέχρι και το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το τατουάζ, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, έγινε συνώνυμο του στίγματος και «προνόμιο» περιθωριακών ομάδων, όπως οι ναυτικοί, οι κατάδικοι κλπ. Ανάλογη χρήση έκαναν και οι ναζί, σημαδεύοντας τους Εβραίους και τους λοιπούς φυλακισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το τατουάζ εμφανίστηκε σε μουσικούς της ροκ αλλά και σε ηθοποιούς. Το 1963 ο Μπρούνο ντε Πιγκάλ άνοιξε στο Παρίσι το πρώτο στούντιο τατουάζ. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ζωντανής διαφήμισης του τατουάζ υπήρξε ο Μάρλον Μπράντο ως «στιγματισμένος» μηχανόβιος στις ταινίες του, ενώ αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’80, η δημοτικότητα του τατουάζ εκτινάχθηκε στα ύψη με τα supermodels Στέφανι Σέιμουρ και Κάρε Ότις. Παράλληλα, μεγάλοι ηθοποιοί του Χόλιγουντ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζούλια Ρόμπερτς, Τζόντι Φόστερ, Σόν Κόνερι, Νίκολας Κέιτζ, Τζίνα Ντέιβις, Σον Πεν, Αντζελίνα Τζολί, Σαρλίζ Θέρον, Μίκι Ρουρκ) το υιοθέτησαν και έτσι δημιούργησαν καινούργιες συνθήκες αποδοχής και ανάπτυξης των τατού σε Αμερική και Ευρώπη.
Η προκατάληψη σχετικά με τα τατού άρχισε να μειώνεται σταδιακά τα τελευταία 30 χρόνια και σήμερα αποτελεί μέρος της δυτικής κουλτούρας και κοινωνίας, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: Μόδα, αισθητική, καλλωπισμός, ομαδοποίηση, περιθωριοποίηση, αναφορά σε αγαπημένα πρόσωπα, θαυμασμός σε κάποια άλλα, ερωτισμός αφού κυρίως οι γυναίκες το θεωρούν σέξι, σημάδι δύναμης για τους άντρες, όλα αυτά συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα και το τατουάζ είναι πλέον διαταξικό φαινόμενο σε ολόκληρο τον κόσμο.
1 σχόλια:
nice article
Δημοσίευση σχολίου