Ιαπωνικά, Κορεατικά και Κινεζικά.

Πολλοί θα εχουν αναρωτηθεί πια είναι η διαφορά ανάμεσα σε Ιαπωνικά, Κορεατικά και Κινεζικά. Η αλήθεια είναι πως για τον απλό Έλληνα οι διαφορές δεν είναι και πολύ εύκολο στο να γίνουν κατανοητές. Θα προσπαθήσω να δείξω όσο το δυνατό πιο απλά τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις τρεις γλώσσες και στις τρεις γράφες.

Θα ξεκινήσω από το Κινεζικά που είναι η βάση των υπόλοιπων γραφών. Στα κινεζικά οι λέξεις που είναι όλες μονοσύλλαβες, γράφονται μόνο με ιδεογράμματα (Κάντζι στα Ιαπωνικά, Χάντσι στα Κινεζικά). Ιδεόγραμμα, όπως λέει και η λέξη είναι ένα γράμμα που εκφράζει μια ιδέα. Για παράδειγμα όπως χρησιμοποιούμε το "1" για να εκφράσουμε την ιδέα του "ένα" ή το "&" για το "και". Ίσως αν το σκεφτόμασταν όπως τα σήματα του ΚΟΚ, να ήταν πιο εύκολο να κατάλάβουμε περίπου τη χρήση των ιδεογραμμάτων. Αρκετά ιδεογράμμα εκφράζουν απλές ιδέες. Για παράδειγμα το "10" στα κινέζικα γράφεται ως ένας σταυρός. Υπάρχουν όμως και τα λεγόμενα φωνητικά ιδεογράμματα, που αποτέλουνται από δύο ή περισσότερα πιο απλά ιδεογράμματα, γραμμένα πιο συμπυκνωμένα, σε μορφή ενός νέου ιδεογράμματος. Το νέο αυτό σύνθετο ιδεόγραμμα, συνήθως παίρνει την σημασία του από το ένα απλό ιδεόγραμμα και την προφορά του από το άλλο. Βέβαια ο κανόνας αυτός είναι γενικός και υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Ωστόσο αν ξέρουμε μερικά βασικά ιδεογράμματα, αρκετές φορές είμαστε σε θέση να μαντέψουμε τη σημασία και την προφορά ενός άγνωστου ιδεογράμματος.

Το θετικό της κινεζικής γραφής είναι ότι υπεργλωσσική. Με άλλα λόγια ο αναγνώστης ενός κινεζικού κειμένου διαβάζει ιδέες, και όχι ήχους. Αν σκεφτούμε την πολυπληθή Κίνα με τις πολλές διαλέκτους θα καταλάβουμε το πλεονέκτημα της ιδεογραφικής γραφής: Ενώ το κείμενο είναι το ίδιο ο καθένας μπορεί να το διαβάσει ανεξαρτήτως διαλέκτου που μιλάει γιατί ακριβώς, δε διαβιάζει γράμματα αλλά σύμβολα. Ας πούμε το "1" ο Έλληνας θα το διαβάσει "ένα" αλλά κάποιος ξένος διαφορετικά. Όλοι όμως θα καταλάβουν το νόημα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για την έννοια της μονάδας. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με τα κινεζικά ιδεογράμματα.

Το μεγάλο αρνητικό της κινεζικής γραφής είναι ότι είναι σαφώς πιο πολύπλοκη από οποιαδήποτε αλφαβητική γραφή και δύσκολη στην εκμάθηση. Σίγουρα όμως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζον αρκετοί. Με γνώση μερικών μόνο ιδεογραμμάτων μπορούμε να διαβάσουμε σε μεγάλο ποσοστό κάποιο κινεζικό κείμενο γιατί τα πιο απλά ιδεογράμματα συνδιάζονται για να δώσουν πιο περίπλοκες λέξεις. Έτσι το μόνο που έχουμε να μάθουμε είναι τη σημασία του συνδυασμού, που θα έχει κάποια σχέση με τα ιδεογράμματα που τον απαρτίζουν.

Τα κορεατικά όπως και τα ιαπωνικά δεν είχαν γραφή. Δανείστηκαν τα κινεζικά ιδεογράμματα για να γράψουν τη γλώσσα τους. Ωστόσο υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα: Τα κορεατικά μαζί με τα ιαπωνικά ανήκουν σε διαφορετική γλωσσική ομάδα από τα κινεζικά. Το συντακτικό τους διαφέρει ριζικά και η γραμματική είναι πιο περίπλοκη από αυτή των κινεζικών. Έτσι, παρόλο που η κατανόηση της σημασίας ενός γράμματος είναι δυνατή, η ανάγνωση ή η συγγραφή ενός κειμένου είναι ιδιαιτέρως δύσκολο, καθώς η γλώσσα είναι διαφορετική.

Για την ανάγνωση των κινεζικών κειμένων σε Κορέα και Ιαπωνία έγινε χρήση αρκετών συστημάτων προσαρμογής των κειμένων σε πιο προσιτές μορφές. Για παράδειγμα υπήρχε χρήση ειδικών συμβόλων και τελειών που έδειχναν τη θέση, προφορά και κατάληξη ενός ιδεογράμματος. Μόρια όπως το "no", το "ni", το "ga" κτλ, προσδιοριζόταν από τη θέση μιας τελεία στο ιδεόγραμμα, δηλαδή αν ήταν στο κέντρο ήταν "no" ή αν ήταν πάνω ή κάτω, αριστερά ή δεξιά, ή σε κάποια γωνία του ιδεογράμματος το αντίστοιχο μόριο θα διέφερε. Γενικά δεν υπάρχει κάποιος σταθερός κανόνας. Επίσης, υπήρχαν ειδικά σύμβολα, που έδειχναν τη σειρά που θα πρέπει να διαβαστούν τα ιδεογράμματα, σειρά φυσικά πιο προσιτή σε αυτόν που δεν ήταν γνώστης των κινεζικών.

Όπως είναι λογικό, η παραπάνω μέθοδος δεν ήταν ιδιαίτερα εύχρηστη. Στην Ιαπωνία, σιγά-σιγά άρχισαν κάποια κινεζικά ιδεογράμματα να χρησιμοποιούνται με φωνητική σημασία, άσχετη από το αρχικό νόημα της λέξης. Βέβαια, η φωνητική χρήση των ιδεογραμμάτων δεν ήταν σταθερή, για αυτό ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί αν το ιδεόγραμμα έπρεπε να διαβαστεί ως κανονικό ιδεόγραμμα ή ως φωνητικό. Έτσι σύντομα, παγιώθηκαν ορισμένα ιδεογράμματα, τα οποία χρησιμοποιούνταν μόνο φωνητικά, και στη συνέχεια απλοποιήθηκαν αισθητά. Η μεν γραφή Χιραγκάνα, θυμίζει κινεζικά ιδεογράμματα γραμμένα γρήγορα, και είναι κάπως κυρτά, ενώ η γραφή Κατακάνα είναι απλοποιήσεις κινεζικών ιδεογραμμάτων, και είναι τετραγωνισμένη από τη γραφή Χιραγκάνα. Η γραφή Χιραγκάνα και Κατακάνα αποδίδουν συλλαβές και χρησιμοποιούνται σήμερα στην Ιαπωνία μαζί με τα ιδεογράμματα. Με Χιραγκάνα γράφουμε τα μόρια, της καταλήξεις, με Κατακάνα τις ξένες λέξεις και με ιδεογράμματα τα σταθερά μέλη μιας λέξης. Για παράδειγμα αν σκεφτούμε το "1ος" θα καταλάβουμε περίπου πως γράγονται σήμερα τα ιαπωνικά. Είναι μια μείξη ιδεογραμμάτων και συλλαβογραμμάτων. Αρκετά περίπλοκη αν αναλογιστούμε τη απλότητα των αλφαβητικών γραφών.

Μιλώντας για αλφαβητικές γραφές, το μυαλό μας πάει αμέσως στα κορεατικά που χωρίς αμφιβολία έχουν την απλότερη γραφή, σε σχέση με τα κινεζικά ή τα ιαπωνικά, αφού είναι πλήρως αλφαβητική. Στα κορεατικά υπάρχουν σύμφωνα και φωνήεντα τα οποία συνδυάζονται για να κάνουν συλλαβές. Η κάθε συλλαβή γράφεται ξεχωριστά και έτσι ίσως θυμίζει κινεζικό ιδεόγραμμα, αφού τα κορεατικά γράμματα είναι ουσιαστικά απλοποιήσεις κινεζικών γραμμάτων. Πέρα όμως από την οπτική εικόνα, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στα κινεζικά ιδεογράμματα και στα κορεατικά γράμματα. Στην Νότια Κορέα χρησιμοποιούνται περίπου 1000 κινεζικά ιδεογράμματα, κυρίως  για να δηλώσουν τα κύρια ονόματα. Στη Βόρεια Κορέα, χρησιμοποιούνται μόνο τα κορεατικά γράμματα, χωρίς καθόλου χρήση κινεζικών ιδεογραμμάτων.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως τα κορεατικά είναι η πιο απλή και εύκολη γραφή στην ?πω Ανατολή. Από άποψη όμως προφοράς τα Ιαπωνικά είναι σαφώς τα πιο απλά και προσιτά στον Έλληνα. Τα κινεζικά και τα κορεατικά διατηρούν σύστημα με τονισμένα ή άτομα σύμφωνα, κάτι μάλλον δύσκολο στην προφορά για τον Έλληνα. Επίσης, στα κινεζικά, το τονικό σύστημα είναι αρκετά δύσκολο, καθώς υπάρχουν 4 τόνοι, που αλλάζουν άκρως το νόημα μιας λέξης. Όμως από άποψη γραμματικής, τα κινεζικά είναι σαφώς τα πιο απλά, και το συντακτικό τους που θυμίζει το ελληνικό, είναι αρκετά προσιτό στους ‘Ελληνες. Από γραμματικής και συντακτικής πλευράς τα Ιαπωνικά που μοιάζουν με τα Κορεατικά, αν και όχι ιδιαιτέρως δύσκολα είναι σαφώς πιο ξένα για τον Έλληνα. Φυσικά το ιδανικό για τον Έλληνα θα ήταν να γραφόταν τα Ιαπωνικά με κορεατικά γράμματα χρησιμοποιώντας κινεζική γραμματική, αλλά δυστυχώς ένα τέτοιο υβρίδιο δεν υπάρχει. Οι φίλοι της ?πω Ανατολής θα πρέπει να διαλέξουν ποια γλώσσα τους ταιριάζει.  Σίγουρα, και οι 3 γλώσσες έχουν την ομορφιά τους αλλά και τη δυσκολία τους.