Tattoo Δαίμονες - Aληθινή ιστορία εξορκισμού.

Από τη γέννησή της 21 Σεπτεμβρίου το 1952, η Anneliese Michel είχε μια κανονική νεανική ζωή. Χωρίς προειδοποίηση, η ζωή της άλλαξε σε μια μέρα το 1968 όταν η ίδια άρχισε να τρέμει και ήταν ανίκανη να ελέγξει το σώμα της. Δεν μπορούσε να καλέσει τους γονείς της, Josef και Anna, η οποιαδήποτε από της 3 αδελφές της. Ένας νευρολόγος από την ψυχιατρική κλινική Wurzburg διέγνωσε "Grand Mal" επιληψία. Εξαιτίας της δύναμης που είχαν αυτές οι επιληπτικές κρίσεις και η κατάθλιψη που απήλθε, η Anneliese μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για ιατρική φροντίδα και περίθαλψη.

Αργά η γρήγορα αφότου η επιθέσεις άρχισαν η Anneliese άρχισε να βλέπει δαιμονικές γκριμάτσες κατά της διάρκεια της καθημερινής της προσευχής. Ήταν τέλη του 1970, και καθώς τα άλλα νέα παιδιά απολάμβαναν την εποχή της ειρήνης και ελευθερίας, η Anneliese πάλευε με την έμμονη ιδέα της ότι ήταν δαιμονισμένη. Φαίνεται πως δεν υπήρχε άλλη εξήγηση για της δαιμονικές γκριμάτσες κατά τη διάρκεια των προσευχών της. Αργότερα ακολούθησαν διάφορες φωνές που έλεγαν, Η Anneliese θα "σαπίσει στην κόλαση". Ανέφερε τους "Δαίμονες" στους γιατρούς μόνο μια φορά, εξηγώντας τους πως άρχισαν να τις δίνουν εντολές. Οι γιατροί φαινόντουσαν ανίκανοι να βοηθήσουν, και η τελευταία ελπίδα της Anneliese ότι η ιατρική θα την βοηθούσε, χάθηκε.

 Το καλοκαίρι του 1973, οι γονείς της επισκέφτηκαν διάφορους ιερείς και ζητούσαν να της κάνουν εξορκισμό. Οι αιτήσεις τους απορρίφτηκαν και απλά τους πρότειναν να συνεχίσει η 20χρονη Anneliese την ιατρική της και φαρμακευτική της φροντίδα. Τους εξηγήθηκε ότι ι διαδικασία με την οποία η εκκλησία αποδέχεται τον δαιμονισμό είναι πολύ αυστηρή και μόνο όταν όλα τα κριτήρια και τα συμπτώματα εμφανιστούν μόνο τότε μπορεί ο ιερέας να προβεί σε εξορκισμό. Τα συμπτώματα για να ονομάσουμε μερικά είναι, ενόχληση και απάθεια σε ιερά σύμβολά, να μιλάει σε γλώσσες που ποτέ δεν γνώριζε στο παρελθόν και υπερφυσικές δυνάμεις.
Το 1974, αφού ο Ιερέας Pastor Ernst την παρακολούθησε για κάποιο διάστημα, ζήτησε από τον αρχιερέα του Wurzburg να προχωρήσει σε εξορκισμό. Η αίτηση του ιερέα απορρίφθηκε αλλά η επιθέσεις δεν σταμάτησαν και η συμπεριφορά της έγινε ακόμα πιο ανορθόδοξη. Στο σπίτι των γονιών της στο Klingenberg, έβριζε, χτυπούσε και άρχισε να δαγκώνει μέλη της οικογένειας της. αρνείτο να τρώει επειδή οι "δαίμονες" δεν της το επέτρεπαν. Η Anneliese κοιμόταν στο πέτρινο δάπεδο, έτρωγε αράχνες, μύγες, και άρχισε να πίνει τα ίδια της τα ούρα. Μπορούσες να την ακούσεις να ουρλιάζει μέσα και έξω από το σπίτι για ώρες καθώς έσπαγε σταυρούς, κατάστρεφε εικόνες του Χριστού και άλλα ιερά σύμβολα. Η Anneliese άρχισε να αυτοτραυματίζεται σε μεγάλο βαθμό και η συμπεριφορά του να σκίζει τα ρούχα της και να ουρεί στο πάτωμα ήταν πλέον συχνό φαινόμενο.
Αφού τον Σεπτέμβριο του 1975 όλα τα κριτήρια του εξορκισμού εμφανίσθηκαν, ο αρχιερέας του Wurzburg, Josef Stangl, ανέθεσε στον πατέρα Arnold Renz και Pastor Ernst Alt τον "Μεγάλο εξορκισμό" της Anneliese Michel. Η βάση αυτού του τελετουργικού ήταν το "Rituale Romanum", το οποίο ήταν ακόμα και εκείνη την εποχή ισχύον νόμος από τον 17 αιώνα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως η Anneliese έπρεπε να σωθεί από την ύπαρξη πολλών δαιμόνων στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένου του Lucifer, Judas Iscariot, Nero, Cain, Hitler, and Fleischmann, και άλλες δαιμονικές ψυχές που είχαν καταλάβει το σώμα της. Από τον Σεπτέμβρη του '75 μέχρι τον Ιούλιο ότι '76, ένας ή δύο εξορκισμοί γινόντουσαν κάθε βδομάδα. Οι επιθέσεις της Anneliese μερικές φορές ήταν τόσο δυνατές που έπρεπε να την κρατούν τρεις άνδρες ή ακόμα και να την αλυσοδένουν. Κατά την διάρκεια αυτή η Anneliese βρήκε την ζωή της περίπου προς το κανονικό αφού και πάλι άρχισε να πηγαίνει σχολείο, έδωσε τελικές εξετάσεις στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο του Wurzburg, και πήγαινε στην εκκλησία.
Οι επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Συνέχισε να βρίσκει τον εαυτό της αναίσθητο ή ανίκανο να κουνηθεί περισσότερο από πριν. Ο εξορκισμός συνεχίστηκε για πολλούς μήνες πάντα με τους ίδιους ιερείς. Για πολλές βδομάδες Anneliese σταμάτησε πάλι να τρώει τα γόνατα της ήταν γεμάτα πληγές και πάνω από 40 κασέτες ηχογραφήθηκαν για να κρατάνε λεπτομέρειες την ώρα του τελετουργικού.
Η τελευταία μέρα του Εξορκισμόυ ήταν 30, Ιουνίου 1976, και η Anneliese υπέφερε από πνευμονία. Εξουθενωμένη, με πολλά τραύματα σε όλο της το σώμα και με υψηλό πυρετό η Anneliese άφησε την τελευταία της πνοή την 1 Ιουλίου του 1976 όπου και η μητέρα της Anna Michel ηχογράφησε τον θάνατο της. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άρχισε έρευνα γύρω από το θέμα της Anneliese όπου σύμφωνα με τα στοιχεία πέθανε από την πείνα, ειδικοί είπαν πως αν την ταΐζανε με το ζόρι η ζωή της θα είχε σωθεί. Οι εξορκιστές προσπάθησαν να αποδείξουν την παρουσία των δαιμόνων παίζοντας κασέτες όπου περίεργοι διάλογοι όπως δύο δαίμονες να τσακώνονται για το ποιος θα έπρεπε να φύγει από το σώμα της Anneliese, ένας από τους δαίμονες αποκαλούσε τον εαυτό του Χίτλερ ενώ κανένας από τους παρόντες κατά τη διάρκεια του εξορκισμόυ δεν είχε αμφιβολία για την παρουσία δαιμόνων.
Το δικαστήριο αποφάσισε πως οι γονείς της Anneliese όπως και οι εξορκιστές ήταν ένοχοι για φόνο εξ αμελείας και καταδικάστηκαν με 6 μήνες φυλάκιση. Αργότερα μια επιτροπή της Γερμανικής Εκκλησίας έβγαλε το πόρισμα πως ή Anneliese δεν ήταν δαιμονισμένη, αλλά αυτό δεν κράτησε μακριά τους πιστούς όπου υποστήριζαν το αντίθετο. Μέχρι σήμερα ό τάφος της παραμένει μέρος προσκυνήματος για αυτούς που πιστεύουν πως η Anneliese Michel πολέμησε τον διάβολο.